"We moeten onze leerlingen leren slapen, net zoals we ze leren lezen."

Ze staan ​​daar, hun ogen halfgesloten, hun voorhoofd tegen de tafel gedrukt, alsof ze verslagen zijn door een onzichtbare strijd. In de stilte van het klaslokaal voel je een zware vermoeidheid, niet alleen fysiek: een vermoeidheid van het leven in een wereld die hen vanaf het moment dat ze wakker worden mishandelt.

Slaap, in onze door urgentie aangewakkerde en door schermen verstikte maatschappij, is een luxe geworden. Het is ook politiek geworden. Slapen is tegenwoordig een vorm van ongehoorzaamheid aan de eisen van prestatie, consumptie en constante connectiviteit. Voor mijn studenten is het soms een verloren strijd. Omdat we moeten begrijpen wat het betekent om te leven in een wereld waar we geen stilte, geen eigen ruimte, geen gerespecteerd ritme en geen structurerend gezinsmodel hebben.

Slapen is geen optie. Het is een overlevingsvoorwaarde, net zo essentieel als eten of ademhalen. De hersenen, dat orgaan dat school elk moment nodig heeft, kunnen niet functioneren zonder herstellende slaap. Geheugen, concentratie, emoties, het vermogen om te redeneren en zelfs om te dromen van een ander leven – dit alles stort in als de nacht is vervangen door TikTok, angst of de koude gloed van een scherm dat langer opblijft dan ouders.

Studies hebben aangetoond dat chronisch minder dan zes uur per nacht slapen vergelijkbaar is met leven met de vertraagde intelligentie van een dronkaard. En toch laten we deze ontbering, als een stille onvermijdelijkheid, toe in arbeiderswijken, onder kinderen van ballingen en onder de onzichtbare jongeren die scholen proberen te redden.

Je hebt nog 63,76% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.